Kiła jest chorobą zakaźną atakującą cały ustrój, o przebiegu przewlekłym, wieloletnim, nawrotowym. Cechą charakterystyczną przebiegu kiły jest występowanie na przemian różnych objawów i okresów bezobjawowych, czyli utajenia, oraz występowanie późnych zmian nawet po wielu latach od zakażenia. Cały przebieg kiły dzielimy na kiłę wczesną i późną. Od chwili zakażenia, tzn. od chwili kontaktu zakażającego osobnika zdrowego z osobnikiem chorym, pierwsze dostrzegalne objawy choroby pojawiają się po 3 tygodniach: w miejscu wtargnięcia krętków występuje wówczas kiłowy objaw pierwotny. Jest to początek kiły wczesnej pierwszego okresu, tzw. kiły pierwotnej. Okres pierwszych 3 tygodni od zakażenia, kiedy osobnik zakażony nie wykazuje żadnych objowów choroby, nazywamy okresem wylęgania. W dalszym przebiegu powiększają się najbliższe węzły (gruczoły) chłonne i cały ten zespół objawów utrzymuje się w ciągu wielu tygodni, po czym goi się samoistnie. Po dalszych 3 tygodniach, a więc po 6 tygodniach od zakażenia, za pomocą odczynów serologicznych można wykryć we krwi pewne przeciwciała (tzw. reaginy). Dodatnie odczyny serologiczne, których przykładem jest odczyn Wassermanna, utrzymują się od tej chwili stale we krwi. Okres do pojawienia się dodatnich odczynów serologicznych nazywamy okresem kiły pierwotnej surowiczoujemnej, a po wystąpieniu odczynów — okresem kiły pierwotnej surowiczododatniej. Po następnych 3 tygodniach, a więc po 9 tygodniach od zakażenia, pojawia się na skórze pierwsza osutka (wysypka), najczęściej początkowo plamista. Wystąpienie wysypki kiłowej stanowi zakończenie pierwszego i początek drugiego okresu kiły (kiły wtórnej). Tak więc kiła I okresu trwa ok. 9 tygodni. Drugi okres kiły (kiły wtórnej) trwa od 1 roku do 3 lat. Cechą charakterystyczną tego okresu jest występowanie osutek (wysypek) na skórze i błonach śluzowych wskutek zatorów krętków krążących we krwi chorego. Osutki te nie sprawiają na ogół dolegliwości, goją się po pewnym czasie samoistnie, po czym po okresie bezobjawowym występują nawroty. Znamienne jest, że osutki początkowo są gęste, rozsiane — ten okres nazywamy okresem kiły wtórnej wczesnej — później stają się coraz mniej obfite, bardziej umiejscowione, zaś zmiany w skórze stają się głębsze, wyraźniejsze. Ten okres nazywamy okresem kiły wtórnej nawrotowej. W miarę trwania zakażenia liczba krętków w organizmie zmniejsza się — dzięki działaniu własnych sił odpornościowych, lecz reakcje tkanki stają się coraz silniejsze. Tłumaczymy to przestrojeniem alergicznym ustroju: mniej krętków — silniejszy odczyn. Osutki występują w nieregularnych odstępach czasu, lecz coraz rzadziej. Okresy utajenia trwają nieraz po kilka miesięcy i wtedy jedynie badanie krwi może wykazać dodatnie odczyny serologiczne (np. Wassermanna). Okresy te nazywamy kiłą utajoną wczesną. W okresie kiły wtórnej zarówno w czasie występowania objawów na skórze, jak i w czasie utajenia chorzy nie odczuwają na ogół żadnych dolegliwości, niekiedy tylko skarżą się na bóle głowy i ogólne rozbicie. Badania specjalne mogą często wykazać zmiany w płynie mózgowordzeniowym, świadczące o bezobjawowym zapaleniu opon mózgowych. Czas trwania kiły II okresu nie jest ściśle określony, nie przekracza on zwykle 1 roku, rzadziej 2—3 lat. Po upływie tego czasu nie występują już wczesne, zakaźne objawy kiły. Choroba przechodzi z okresu kiły wczesnej w okres kiły późnej. Kiła późna albo kiła III okresu zaczyna się zwykle rozmaicie długim okresem utajenia. Okres ten nazywamy kiłą utajoną późną. Zarazki kiły w tym czasie umiejscawiają się w różnych narządach i przebywają tam w stanie jakby uśpienia, nie wywołując żadnych objawów. Stan taki trwać może kilka, kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt lat. Dopiero pod wpływem różnych, nieraz nieznanych czynników, zależnych od stanu ogólnej odporności organizmu, pojawić się mogą charakterystyczne objawy kiły późnej. Są to zwykle guzy (kilaki) w różnych narządach ze skłonnością do rozpadu lub ciężkie układowe zmiany w układzie nerwowym i układzie krążenia. Cechą charakterystyczną tego okresu jest mała ilość krętków i mała zakaźność wykwitów przy bardzo silnym odczynie i dużych zniszczeniach tkanek. Jest to najcięższy i najbardziej niebezpieczny okres kiły, gdyż zmiany mogą być już nieodwracalne i nawet najsilniejsze leczenie nie pozwoli zapobiec następstwom choroby.