- PROBLEMY SWOISTE I TRUDNOŚCI WALKI Z CHOROBAMI WENERYCZNYMI

Była już mowa na wstępie, że choroby weneryczne, jako choroby zakaźne i społeczne zajmują szczególną pozycję. Próby zwalczania chorób wenerycznych na świecie na przestrzeni wieków natrafiały na ogromne trudności z różnych względów. W nie tak dawnych jeszcze czasach, na początku naszego stulecia, główną przyczyną niepowo­dzeń w walce z chorobami wenerycznymi był niedosta­teczny poziom wiedzy o ich przyczynach, epidemiologii i metodach zapobiegania. Obserwowano wówcaes tylko fragmenty zjawisk mających wpływ na szerzenie się cho­rób wenerycznych, jak np. prostytucja, wojny i masowe ruchy ludności, możliwości jednak likwidowania lub nawet ograniczenia tych niekorzystnych zjawisk były niewielkie. Dopiero postępy nauki i wiedzy lekarskiej ostatnich dziesięcioleci w zakresie ustalenia przyczyn, rozpowscechniania, warunków zakażenia i szerzenia się epidemicznego oraz metod skutecznego leczenia chorób wenerycznych dały podstawy do opracowania i wprowa­dzenia w życie współczesnych metod zwalczania. W wy­niku wprowadzenia tych nowoczesnych metod osiągnięto w wielu krajach — a przede wszystkim w Polsce — do­skonale, nieraz rewelacyjne rezultaty. Okazała się jednak, że pomimo doskonałych wyników epidemiologicznych (patrz rozdział pt. „Sytuacja epidemiologiczna") nie udało się zlikwidować chorób wene­rycznych jako problemu społecznego. Prawie we wszyst­kich krajach świata obserwowano okresowy wzrost krzywej epidemiologicznej. Ażeby zrozumieć to zjawisko, musimy przypomnieć sobie czynniki i okoliczności, które podkreślają odrębność chorób wenerycznych wśród in­nych chorób zakaźnych i społecznych.

Choroby weneryczne ?
Choroby weneryczne stanowiły zawsze problem specjalnie trudny dla służb zdrowia różnych krajów. Istnieje wiele cech szczególnych, które odróżniają je od innych chorób o charakterze społecznym. W ostatnich latach obserwuje się wzrost świeżych za­każeń chorobami wenerycznymi nie tylko w Polsce, ale niemal na całym świecie. Ciekawe jest, że wzrost ten występuje w okresie, który charakteryzuje się znacznym postępem wiedzy lekarskiej. Postęp dotyczy za­równo rozpoznawania, jak i leczenia chorób wenerycznych. Nowe metody badań serologicznych, uzupełniające metody klasyczne stosowane dotąd w rozpoznawaniu kiły, pozwalają na dokładniejszą diagnostykę przypadków wątpliwych i bezobjawowych oraz dostarczają Imunologicznych dowodów wyleczenia kiły. W zakresie'" leczenia chorób wenerycznych metody współczesne pozwalają na szybkie usunięcie zakaźności oraz, w znacznej większości przypadków, na szybkie i definitywne wyleczenie wczesnych zakażeń. W stosunku do metod stosowanych dawniej jest to postęp niemal rewolucyjny. Mimo że postęp nauki wpłynął korzystnie na metody walki z chorobami wenerycznymi, nie rozwiązano jed­nak dotąd wszystkich problemów składających się na specyfikę tych chorób. Wystąpiło nawet zjawisko pa­radoksalne: znacznie łatwiejsze i skuteczniejsze leczenie wywołało wzrost lekceważenia tych chorób — nie­doceniania ich groźnych następstw. Wśród przyczyn wzrostu chorób wenerycznych, pod­dawanych wielokrotnie wszechstronnej analizie (są one omówione w osobnym rozdziale), jednym z ważnych czynników jest spadek uświadamiania społeczeństwa o tych chorobach, ich objawach i następstwach, metodach ich zwalczania i zapobiegania. O roli tego czynnika świadczyć mogą liczne wywiady lekarskie z pacjentami — wskazujące na niski stopień uświadomienia spo­łeczeństwa — oraz zwiększające się liczby wykrywanych przypadków chorób zaawansowanych, zaniedbanych, niedostrzeżonych lub zlekceważonych przez pacjentów w okresie wcześniejszym. System reklamy Test

Teksty unikalne, pisane na zlecenie. Wszelkie prawa zastrzeżone 2009